Jezelf uitdagen: hoe ver ga je?

“Ik zie dat jij jezelf graag uitdaagt. Mooi om te zien!”
Het was als compliment bedoeld, maar in plaats van een boost voor mijn ego voelde ik iets samentrekken in mezelf. Jezelf uitdagen, daar is niets mis mee, maar hoever ga je? Want als het alleen maar blijft voelen als worsteling en je niet het gevoel krijgt van ruimte, wat eigenlijk hoort bij het verleggen van je grenzen, dan klopt er iets niet. Deze opmerking raakte precies de kern. Ja, ik daag mezelf graag uit. Maar met welk doel of met welke intentie deed ik het nu?

Hoe aerial yoga mij weer meer in verbinding bracht met mezelf.

Een paar weken geleden vroeg mijn jongste dochter of ik zin had om samen een proefles aerial yoga te doen. Ik voelde meteen een overtuigende ‘ja!!’.
Dit heb ik nog nooit gedaan, maar lijkt me heerlijk. Ik zie mezelf meteen in Cirque du Soleil-achtige houdingen sierlijk zweven in het doek.

Na de eerste les hebben we ons meteen aangemeld voor meer: wat een fijne vorm van yoga is dit! Dat ik ook misselijk werd tijdens de les schoof ik af op mijn ontbijt. Havermout met vers fruit was misschien een beetje te veel van het goede, volgende keer alleen een banaan. De misselijkheid bij de volgende les kwam natuurlijk door de drukpunten die door het doek werden getriggerd. In mijn oksels en onder mijn voeten voelde ik immers behoorlijk pijnlijke punten bij sommige oefeningen. Ik moest nog wennen, want dit was nieuw, bedacht ik. En ik moest thuis maar wat extra krachtoefeningen aan mijn training toevoegen om in deze lessen beter mee te kunnen doen.

Ook bij de derde les was die misselijkheid er weer. En het zweten. En de worsteling bij sommige oefeningen om maar goed in dat doek te komen. Ik kreeg wel steeds tips hoe ik de oefening kon vereenvoudigen, maar ik ging natuurlijk voor de hele ervaring en niet voor de ‘simpele’ versie. Als ik in het doek kon hangen ging ik niet op de grond liggen. Dus hup, tanden op elkaar, extra kracht zetten (en bedenken wat ik de komende week extra moet oefenen) en door!

En toen kwam die opmerking… BAM. Die kwam binnen!

Zoals gezegd: ik daag mezelf graag uit. Ik probeer graag nieuwe dingen. Maar heb ik inmiddels niet geleerd om dit vooral te doen vanuit nieuwsgierigheid en plezier? Om bij mezelf te onderzoeken wat mogelijk is en niet meteen voor de prestatie te gaan? Om niet vanuit bewijsdrang of vanuit een behoefte aan bevestiging van mijn ego dingen te doen? En precies dat laatste was waar ik mezelf nu toch weer op betrapte.

De afgelopen jaren heb ik veel van mijn lenigheid, kracht en uithoudingsvermogen ingeleverd. Ik ben ziek geweest, heb 2 vrij pittige operaties ondergaan, heb te maken gehad met verlies en afscheid. Hier goot de overgang ook nog even haar sausje overheen. Gevolg: mijn lijf zoals ik het kende en zoals het functioneerde is veranderd. Dit hele proces heeft mij een verdiepende les in overgave gegeven. Accepteren wat er nu is en van daaruit voelen wat nodig is en wat mogelijk is. Dat inzicht heeft ervoor gezorgd dat ik beter voor mezelf ben gaan zorgen. Daardoor zit ik nu weer lekker in mijn vel en ben ik dankbaar voor alles wat ik inmiddels aan soepelheid, kracht en uithoudingsvermogen weer heb opgebouwd. En voor alle inzichten en ervaringen die dit me heeft opgeleverd.

En nu stond ik hier te worstelen. Ik voelde weerstand tegen mezelf, tegen mijn lichaam. Dit moest ik toch kunnen? Ik moest gewoon even doorzetten en dan zou het wel weer lukken…
Dit had echt niets te maken met acceptatie. Mezelf op deze manier uitdagen levert me iets op wat ik maar al te goed ken: onrust, frustratie en uiteindelijk een lijf wat steeds harder gaat protesteren. Zeker geen mooie, vloeiende Cirque du Soleil-achtige bewegingen in het doek. En waarvoor? Aan wie wil ik wat bewijzen?

Ik heb het compliment niet aangenomen.
Ik heb hardop uitgesproken wat er echt met me gebeurde. Dat wat ik deed geen gezonde uitdaging was. En dat ik me er niet goed bij voelde. Dat ik me verzette tegen de veranderingen die mijn lichaam had doorgemaakt. Dat ik mijn innerlijke criticus aan het stuur had gezet en bezig was met presteren in plaats van ontdekken en leren. Door het te benoemen kon ik het aankijken en de aandacht weer naar binnen richten. Weg van de prestatie en van oude overtuigingen. Terug naar overgave en acceptatie.

Thuis, onder de warme douche kwamen de tranen. Ontlading. Heerlijk! Ik heb mijn lijf bekeken in de spiegel, met in gedachten alles wat het al heeft doorstaan, wat het me heeft gegeven en wat het voor mij mogelijk heeft gemaakt. Doordat ik minder kracht had kon ik niet meer vanuit wilskracht doorgaan. Doordat ik minder lenig en flexibel was kon ik niet meer altijd meebuigen met anderen, kon ik me niet meer in allerlei bochten wringen om maar te voldoen aan verwachtingen (vooral die van mezelf). En de extra ‘zachte delen’ die zichtbaar zijn geworden hebben me letterlijk uitgenodigd met meer zachtheid naar mezelf te kijken, mezelf volledig te zien. Hierdoor ben ik zoveel dichter bij mezelf gekomen. Hierdoor is er nu zoveel ruimte voor dat wat echt bij mij past.

En nu…

In de dagen daarna heb ik mijn (zelf opgelegde) trainingsschema laten gaan en ben ik weer gaan voelen waar ik behoefte aan had. Daar hoort nog steeds krachttraining bij. Maar ook weer meer aandacht voor ontspanning en zijn. Voor zachtheid, voor het respecteren van mijn grenzen. Ik ben weer dieper gezakt in de verbinding met mezelf. Ik beweeg weer vanuit acceptatie van wat er nu is en de nieuwsgierigheid naar wat er van hieruit mogelijk is.

De volgende aerial yoga les was een feestje. Ik heb mezelf uitgedaagd om mezelf niet uit te dagen, om niet over mijn grenzen te gaan. Ik heb mezelf uitgedaagd om vanuit ontspanning en nieuwsgierigheid te bewegen. En in deze les ben ik niet misselijk geweest en had ik geen last van pijnlijke drukpunten! Er was veel meer mogelijk dan in de afgelopen lessen. Ik heb genoten. En ik ben met een heerlijk vrij en ontspannen gevoel naar huis gegaan!

Af en toe schieten we weer in die oude patronen. In het presteren en bewijzen. Is dat fout? Nee hoor! Je lichaam geeft je wel signalen dat het ook anders kan. Hoor je ze? Of schiet je in de weerstand, bijt je op je tanden en worstel je door? Je lichaam blijft je waarschuwen. Als je er met aandacht naar luistert hoor je een uitnodiging om meer ruimte te maken voor wat wel bij je past. Een uitnodiging om je weer (meer) te verbinden met jezelf.

Herken jij de uitnodiging van je lichaam? Of heb je daar ondersteuning bij nodig? Neem gerust contact met me op. Samen kunnen we onderzoeken hoe jij meer in verbinding met jezelf kunt bewegen en leven.